Κατηγορία: Αναμνήσεις
Επιδείξεις στο Α Δημοτικό
Μαθητικές επιδείξεις στο Α΄ Δημοτικό Σχολείο
Οι δάσκαλοι με παράγοντες της πόλης
Φωτογραφία από το Λεύκωμα”Από το Μπραχάμι στον Άγιο Δημήτριο” του Δήμου Αγίου Δημητρίου.
Σχετικά προϊόντα
-
Μαθητικά Συσσίτια
Διαβάστε περισσότεραΜαθητικά συσσίτια Τα μαθητικά συσσίτια ήταν ένα από τα πρώτα έργα κοινωνικής υγιεινής στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης οργανώθηκαν συσσίτια στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήταν εκπαιδευτικός θεσμός και όχι μια υπόθεση φιλανθρωπίας. Σε αυτά σιτίζονταν κατά προτίμηση οι μαθητές που είχαν πραγματική ανάγκη της παρεχόμενης τροφής. Δεν αποκλείονταν η συμμετοχή των εύπορων μαθητών, αυτοί όμως έπρεπε να πληρώνουν το αντίτιμο της παροχής. Παρείχαν στους μαθητές πρωινό ρόφημα και πλήρες γεύμα. Στη χώρα μας οργανώθηκαν από το 1927 με μικρό αριθμό συμμετοχών, 525 μαθητές, για να φτάσουν το σχολικό έτος 1931-32 στους 36.000 μαθητές. Το σχολικό έτος 1930-31 χορηγήθηκε η πρώτη κρατική πίστωση για τα συσσίτια. Το επόμενο έτος ψηφίστηκε ο νόμος 5341/32 ο οποίος προέβλεπε συγκεκριμένη φορολογία επί του καπνού υπέρ των μαθητικών συσσιτίων. Τον Δεκέμβριο του 1937 εκδόθηκε εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας « Περί οργανώσεως και λειτουργίας μαθητικών συσσιτίων». Οι προσπάθειες να σταθεροποιηθεί ο θεσμός των μαθητικών συσσιτίων συνεχίστηκαν και τα επόμενα έτη. Τον Ιούνιο του 1939 δημοσιεύτηκε ο Αναγκαστικός Νόμος 1787/1939 « Περί οργανώσεως των Μαθητικών Συσσιτίων» και με βάση το νόμο συντάχτηκε λεπτομερής κανονισμός λειτουργίας. Το σχολικό έτος 1939-40 λειτούργησαν μαθητικά συσσίτια σε 2.484 Δημοτικά Σχολεία και έλαβαν μέρος σε αυτά 97.134 μαθητές. Δυστυχώς από το σχολικό έτος 1940-41 μαθητικά συσσίτια με βάση τον νόμο δεν λειτούργησαν λόγω του πολέμου. Μετά την απελευθέρωση το 1946 εκδόθηκε Υπουργική απόφαση «Κανονισμός Λειτουργίας Μαθητικών Συσσιτίων» που ρύθμιζε όλα τα θέματα. Η λειτουργία των μαθητικών συσσιτίων συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50 στην περιοχή της πρωτεύουσας στη δε επαρχία μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60. Με τη βελτίωση του οικονομικού επιπέδου των Ελλήνων η λειτουργία των συσσιτίων έχασε τη σημασία της και καταργήθηκαν. Στον Δήμο Αγίου Δημητρίου τα μαθητικά συσσίτια λειτούργησαν μέχρι το σχολικό έτος 1955-56, όπως φαίνεται από το βιβλίο Πρακτικών της Εφορείας του Μαθητικού Συσσιτίου του 6/ταξίου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Δημητρίου. Η πρώτη φωτογραφία είναι από τα συσσίτια που γίνονταν στο 1ο Νηπιαγωγείο Αγίου Δημητρίου. Οι άλλες είναι από την αίθουσα συσσιτίου που υπάρχει στο Μουσείο. Σημείωση: Τα στοιχεία για τη λειτουργία των μαθητικών συσσιτίων αντλήθηκαν από το βιβλίο του Δημ. Στεφάνου, Διευθυντού Σχολικής Υγιεινής του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας, «ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ», που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1946.View product -
Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής… Β΄ Δημοτικό Σχολείο
Διαβάστε περισσότεραΔημοσιεύτηκε, https:/imaginistes.wordpress.com/ «Μου είπες: οι αναμνήσεις είναι η ζωή» (Μ. Αναγνωστάκης) του Χρήστου Πιπίνη Στο ιστορικό κτήριο της οδού Τατάκη που εξακολουθεί να λειτουργεί ακόμα και σήμερα ως Δημοτικό σχολείο, έχουμε αναφερθεί πολλές φορές. Είτε με κείμενα που αφορούν τη δημιουργία του, την συμβολή των κατοίκων του στην κατασκευή του και φυσικά στη σημαντικότατη προσφορά του στην πόλη μας, Επίσης έχουμε καταθέσει προτάσεις για την, κατά τη γνώμη μας, αξιοποίησή του ως χώρο πολιτισμού. Δημοσιεύσαμε επίσης αρκετές παλιές νοσταλγικές φωτογραφίες με στιγμιότυπα από τη ζωή και τη λειτουργία του και επαναφέραμε στη μνήμη όλων μας, μαθητές και δασκάλους. Σήμερα δημοσιεύουμε μια ωραία φωτογραφία από τη λειτουργία του Β’ Δημοτικού που συστεγαζόταν στο ίδιο κτήριο με το Α’ Δημοτικό. Η λειτουργία τους ήταν εναλλασσόμενη, τρεις ημέρες πρωί, τρεις ημέρες απόγευμα για το κάθε σχολείο. Η φωτογραφία προέρχεται από το αρχείο του Θανάση Θεοδωρόπουλου μαθητή του Β’ Δημοτικού Σχολείου και τον οποίο ευχαριστούμε θερμά. Τοποθετείται χρονικά στο 1962 και απεικονίζει τις μαθήτριες και τους μαθητές της Τετάρτης τάξης μαζί με την Δασκάλα τους, την κυρία Φρόσω. Εντύπωση προκαλεί ο μεγάλος αριθμός των παιδιών κάτι, που στις σημερινές συνθήκες φαίνεται αδιανόητος. Μετρήσαμε 63 παιδιά που στριμώχνονταν τρεις τρεις στα θρανία για να παρακολουθήσουν το μάθημα. Αν σκεφθούμε ότι σήμερα το ανώτατο όριο στην αίθουσα είναι τα 27 παιδιά, πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο δάσκαλος (α) της τάξης ήταν, χωρίς υπερβολή, ένας ήρωας! Παιδιά , τακτικά, παιδιά, άτακτα, παιχνιδιάρικα, παιδιά που πάλευαν να μάθουν γράμματα στρυμωγμένα στα θρανία και χαμηλόμισθοι δάσκαλοι. ο καθένας με τον τρόπο του, άλλος με αυστηρό τρόπο ακόμα και με «παράδοξες» αντιπαιδαγωγικές μεθόδους, άλλος με τον καλό και γλυκό τρόπο να προσπαθούν να τιθασεύσουν τους μικρούς μαθητές που οι περισσότεροι. όπως είναι φυσικό, θα είχαν το νου τους στο παιχνίδι. Τα παιδιά είναι φωτογραφισμένα στα σκαλιά του Σχολείου σε απόλυτη τάξη, πάνω τα αγόρια, κάτω τα κορίτσια και σε οριζόντιες σειρές των16. Παραθέτουμε σκόρπια και χωρίς συγκεκριμένη σειρά μερικά από τα ονόματα των δεκάχρονων τότε παιδιών και προκαλούμε τους συμπολίτες μας εκείνης της περιόδου να μας θυμίσουν όσους αναγνωρίζουν και σε ποια θέση βρίσκονται στην φωτογραφία. Είναι ένα παιχνίδι μνήμης για δυνατούς λύτες. Εμπρός λοιπόν. Θανάσης Θεοδωρόπουλος, Λούλα Μακροπούλου, Βαγγέλης Γκουγκουλής, Φακιολά, Κώστας Μαγγίνας, Έρη Γιαννακοπούλου, Σκυριανός, Λιναρδάτου, Βασσάλος, Τζένη Γκιώνη, Γιάννης Τσεβάς, Λευκή Πουλοπούλου, Κιάμος, Σταματοπούλου, Χριστίνα Βολάκη, Κεπενές, Δρακοπούλου…View product -
Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής… Ο μαθητής, η Τζάγκουαρ και ο «Δράκος»
Διαβάστε περισσότεραΔημοσιεύτηκε 3 Μαΐου, 2020 https://imaginistes.wordpress.com/ Αρχείο Νίκου Βελλία… Τάξη του ’70 του Δημήτρη Οικονόμου (Φευγάτου) Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘60, το Μπραχάμι δεν είχε… Γυμνάσιο. Όσοι θέλανε (και μπορούσαν) να συνεχίσουν πέρα από το Δημοτικό, έπρεπε να πάνε στο γυμνάσιο της Δάφνης. Τελικά, ένα σπίτι πίσω από τον φούρνο του Μαλτέζου, έγινε γυμνάσιο, επαναπατρίσθηκαν από τη Δάφνη οι μαθητές και άρχισαν οι νέοι στο «Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου», εκεί πίσω από τον φούρνο, με τις μυρωδιές που έσπαγαν μύτες το καλοκαίρι με τα ανοιχτά παράθυρα, και την υγρασία να τρέχει καταρράκτης στους τοίχους τον χειμώνα. Μια κουτσουλιά για αυλή (10 φορές πιο μικρή από την αυλή της εκκλησίας), με κάτι βρύσες σαν αυτές που δίνουν νερό στα ζώα οι κτηνοτρόφοι, και τουαλέτες φρίκης (το πώς βγήκαν από αυτό το πράγμα τόσοι επιστήμονες, καλλιτέχνες, μέχρι και καθηγητές πανεπιστημίου, είναι ανεξήγητο επιστημονικά φαινόμενο). Α, ναι, γυμναστική κάναμε στο… νεκροταφείο! Το γυμνάσιο στο Μπραχάμι είχε απ’ όλα τα «φρούτα». Από καλά παιδιά, μέχρι κοπανατζήδες επαγγελματίες. Μπορεί μεταξύ μας να πλακωνόμασταν στις μπουνιές για ψύλλου πήδημα, αλλά αν τύχαινε παιδιά από άλλα γυμνάσια να πειράξουν Μπραχαμιώτη (ιδιαίτερα όταν πηγαίναμε εκδρομές), πέφταμε όλοι πάνω τους να τους φάμε. Είχαμε μια συναδελφοσύνη και συντροφικότητα μοναδική. Από καθηγητές, τα πράγματα ήταν όπως και με τους μαθητές. Είχαμε καθηγητές που αγαπούσαμε και κάποιους που σιχαινόμασταν. Ο «Δράκος» ήταν γυναίκα φιλόλογος. Μας έκανε αρχαία και Νέα Ελληνικά. Πολύ νέα, μπορεί και κάτω από τριάντα. Το επώνυμό της άρχιζε από Δ. και κάποιοι από εμάς την βάπτισαν «Δράκο» μιας και ήταν μεν καλή καθηγήτρια, αλλά αγέλαστη και αυστηρή. Ήταν η εποχή που το Μπραχάμι, δεν είχε ακόμα αρχίσει να θρηνεί τα παιδιά του στην άσφαλτο. Έπεσε έτσι σαν βόμβα ένα πρωί στο γυμνάσιο, ότι είχε χτυπήσει πολύ σοβαρά ένας μαθητής από μια Τζάγκουαρ που την οδηγούσε ο Παπαεμανουήλ (ο γνωστός βάζελος ποδοσφαιριστής). Εκεί στην Αγίου Δημητρίου λίγο πριν την εκκλησία. Ο συμμαθητής μας και φίλος πολλών, κινδύνευε στο χειρουργείο. Χρειαζότανε αίμα. Τρέξαμε με κάθε μέσο, αγόρια και κορίτσια, γυμνάσιο και λύκειο στο νοσοκομείο, με κάθε τρόπο. Ένα μπούγιο παιδιά να περιμένουν φωνάζοντας στον διάδρομο του νοσοκομείου. Βγαίνει γιατρός. «Τι γίνεται εδώ; Τι θέλετε όλοι εσείς;», ρωτάει. Φωνές. «Ήρθαμε να δώσουμε αίμα, για τον συμμαθητή μας». Κόκαλο ο γιατρός. «Πόσο χρονών είστε;». Φωνές από παντού. «14, εγώ 16, εγώ 17». Κουνάει το κεφάλι του ο γιατρός λέγοντας, «δεν μπορεί κανένας σας να δώσει αίμα. Δεν μπορεί κανένας κάτω από 18». Στεκόμαστε σοκαρισμένοι, όταν ακούμε μια φωνή από το βάθος να λέει: «Μπορώ όμως εγώ!». Ήταν ο «Δράκος», η αυστηρή και αγέλαστη φιλόλογος, που χαμογελούσε τώρα με ικανοποίηση. Την άλλη μέρα, όταν μπήκε στην τάξη, οι μαθητές την περίμεναν ΟΡΘΙΟΙ πίσω από τα θρανία. Τα έχασε. Αυτό δεν είχε ξαναγίνει στο Γυμνάσιο του Μπραχαμιού. Άρχισαν δε να χτυπάνε όλοι τα θρανία, όπως χτυπάμε την πόρτα να μας ανοίξουν. «Στο μάθημά μας τώρα» είπε η καθηγήτριά μας, προχωρώντας για τον πίνακα. Δεν κατάφερε όμως να κρύψει τα δάκρυά της που κυλούσαν… * Ο μαθητής τελικά έζησε, και μετά από κάποιους μήνες επέστρεψε στο γυμνάσιο, εκεί πίσω από τον φούρνο του Μαλτέζου. Την καθηγήτρια δεν ξαναείπε κανείς ποτέ «Δράκο». Είχε μεταμορφωθεί, όπως στα παραμύθια, σε καλή νεράιδα.View product