Πρακτικό Συσσιτίου

Δημοσιεύτηκε 3 Μαΐου, 2020 https://imaginistes.wordpress.com/ Αρχείο Νίκου Βελλία… Τάξη του ’70 του Δημήτρη Οικονόμου (Φευγάτου) Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘60, το Μπραχάμι δεν είχε… Γυμνάσιο. Όσοι θέλανε (και μπορούσαν) να συνεχίσουν πέρα από το Δημοτικό, έπρεπε να πάνε στο γυμνάσιο της Δάφνης. Τελικά, ένα σπίτι πίσω από τον φούρνο του Μαλτέζου, έγινε γυμνάσιο, επαναπατρίσθηκαν από τη Δάφνη οι μαθητές και άρχισαν οι νέοι στο «Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου», εκεί πίσω από τον φούρνο, με τις μυρωδιές που έσπαγαν μύτες το καλοκαίρι με τα ανοιχτά παράθυρα, και την υγρασία να τρέχει καταρράκτης στους τοίχους τον χειμώνα. Μια κουτσουλιά για αυλή (10 φορές πιο μικρή από την αυλή της εκκλησίας), με κάτι βρύσες σαν αυτές που δίνουν νερό στα ζώα οι κτηνοτρόφοι, και τουαλέτες φρίκης (το πώς βγήκαν από αυτό το πράγμα τόσοι επιστήμονες, καλλιτέχνες, μέχρι και καθηγητές πανεπιστημίου, είναι ανεξήγητο επιστημονικά φαινόμενο). Α, ναι, γυμναστική κάναμε στο… νεκροταφείο! Το γυμνάσιο στο Μπραχάμι είχε απ’ όλα τα «φρούτα». Από καλά παιδιά, μέχρι κοπανατζήδες επαγγελματίες. Μπορεί μεταξύ μας να πλακωνόμασταν στις μπουνιές για ψύλλου πήδημα, αλλά αν τύχαινε παιδιά από άλλα γυμνάσια να πειράξουν Μπραχαμιώτη (ιδιαίτερα όταν πηγαίναμε εκδρομές), πέφταμε όλοι πάνω τους να τους φάμε. Είχαμε μια συναδελφοσύνη και συντροφικότητα μοναδική. Από καθηγητές, τα πράγματα ήταν όπως και με τους μαθητές. Είχαμε καθηγητές που αγαπούσαμε και κάποιους που σιχαινόμασταν. Ο «Δράκος» ήταν γυναίκα φιλόλογος. Μας έκανε αρχαία και Νέα Ελληνικά. Πολύ νέα, μπορεί και κάτω από τριάντα. Το επώνυμό της άρχιζε από Δ. και κάποιοι από εμάς την βάπτισαν «Δράκο» μιας και ήταν μεν καλή καθηγήτρια, αλλά αγέλαστη και αυστηρή. Ήταν η εποχή που το Μπραχάμι, δεν είχε ακόμα αρχίσει να θρηνεί τα παιδιά του στην άσφαλτο. Έπεσε έτσι σαν βόμβα ένα πρωί στο γυμνάσιο, ότι είχε χτυπήσει πολύ σοβαρά ένας μαθητής από μια Τζάγκουαρ που την οδηγούσε ο Παπαεμανουήλ (ο γνωστός βάζελος ποδοσφαιριστής). Εκεί στην Αγίου Δημητρίου λίγο πριν την εκκλησία. Ο συμμαθητής μας και φίλος πολλών, κινδύνευε στο χειρουργείο. Χρειαζότανε αίμα. Τρέξαμε με κάθε μέσο, αγόρια και κορίτσια, γυμνάσιο και λύκειο στο νοσοκομείο, με κάθε τρόπο. Ένα μπούγιο παιδιά να περιμένουν φωνάζοντας στον διάδρομο του νοσοκομείου. Βγαίνει γιατρός. «Τι γίνεται εδώ; Τι θέλετε όλοι εσείς;», ρωτάει. Φωνές. «Ήρθαμε να δώσουμε αίμα, για τον συμμαθητή μας». Κόκαλο ο γιατρός. «Πόσο χρονών είστε;». Φωνές από παντού. «14, εγώ 16, εγώ 17». Κουνάει το κεφάλι του ο γιατρός λέγοντας, «δεν μπορεί κανένας σας να δώσει αίμα. Δεν μπορεί κανένας κάτω από 18». Στεκόμαστε σοκαρισμένοι, όταν ακούμε μια φωνή από το βάθος να λέει: «Μπορώ όμως εγώ!». Ήταν ο «Δράκος», η αυστηρή και αγέλαστη φιλόλογος, που χαμογελούσε τώρα με ικανοποίηση. Την άλλη μέρα, όταν μπήκε στην τάξη, οι μαθητές την περίμεναν ΟΡΘΙΟΙ πίσω από τα θρανία. Τα έχασε. Αυτό δεν είχε ξαναγίνει στο Γυμνάσιο του Μπραχαμιού. Άρχισαν δε να χτυπάνε όλοι τα θρανία, όπως χτυπάμε την πόρτα να μας ανοίξουν. «Στο μάθημά μας τώρα» είπε η καθηγήτριά μας, προχωρώντας για τον πίνακα. Δεν κατάφερε όμως να κρύψει τα δάκρυά της που κυλούσαν… * Ο μαθητής τελικά έζησε, και μετά από κάποιους μήνες επέστρεψε στο γυμνάσιο, εκεί πίσω από τον φούρνο του Μαλτέζου. Την καθηγήτρια δεν ξαναείπε κανείς ποτέ «Δράκο». Είχε μεταμορφωθεί, όπως στα παραμύθια, σε καλή νεράιδα.