Από τον Στρατάρχη Παπάγο στον …Λοχία Τριανταφύλλου
Δημοσιεύτηκε, https:/imaginistes.wordpress.com/
Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής!
του Μιχάλη Δήμα
Τετάρτη 25 Αυγούστου 2021. Πηγαίνοντας με τα πόδια στην Αλεγρία, πέρασα από την οδό Λοχία Τριανταφύλλου. Είχα ξαναγράψει για τη συγκεκριμένη οδό με αφορμή τα γραφεία του περιοδικού Μετρονόμος. Θυμήθηκα ότι κάποιος αναγνώστης των imaginistes μού είχε επισημάνει ότι σ’ αυτό το δρόμο για κάποια χρόνια στεγαζόταν το ιδιωτικό Δημοτικό σχολείο Παπαδόπουλου και αργότερα το 2ο Δημοτικό Αγίου Δημητρίου η μήπως και το 2ο Γυμνάσιο, ( κάθε σχετική πληροφορία είναι καλοδεχούμενη), του οποίου είχε θητεύσει και αυτός μαθητής.
Το σχολείο λειτουργούσε σ’ ένα διώροφο σπίτι με μικρή αυλή. Βλέπετε δεν είναι μόνο το Στρογγυλό VIP hI Tech του Τάκη Ζενέτου στη Στρατάρχου Παπάγου. Κάποιοι Μπραχαμιώτες ήταν μαθητές σ’ αυτό, χωρίς τις άρτιες υποδομές και όλες τις ανέσεις του Στρογγυλού.
Έψαξα στο λεύκωμα του Δήμου για να αντλήσω κάποια στοιχεία. Να μάθω τουλάχιστον ποιες χρονιές λειτούργησε ή αν υπάρχει κάποια φωτογραφία μαθητών από αυτό. Από το κείμενο που συνοδεύει το κεφάλαιο ΣΧΟΛΕΙΟ (σελ. 88-117) και τις ωραίες φωτογραφίες με τις λεζάντες τους, μπορείς να μάθεις κάποια πράγματα.
Επιβεβαιώνεται ότι το σχολείο με τον διακριτικό τίτλο ΠΡΟΟΔΟΣ της Αικ. & Αντ. Παπαδόπουλου βρισκόταν στην οδό Λοχία Τριανταφύλλου 5, μάλλον πρώην Κουρεμπανά, όπως δείχνει η κόκκινη σημείωση στο τέλος του ενδεικτικού χρονολογίας 26/6/61 (σελ. 104). Σε άλλη σελίδα (98) στην αναμνηστική φωτογραφία σχολικού έτους 1967-68 αναφέρεται στη λεζάντα ως Β’ Δημοτικό σχολείο (Παπαδόπουλου). Δεν διαθέτουμε όμως στοιχεία, αν αργότερα και για κάποιο διάστημα λειτούργησε και ως Γυμνάσιο.
Προσπαθούσα να φανταστώ το Λοχία Τριανταφύλλου να συναναστρέφεται με όλες τις μεγάλες μορφές του ελληνικού τραγουδιού, όχι με διάθεση ειρωνική αλλά επική. Ένα μικρό έπος μπορεί ν’ αποτελεί και η ύπαρξη σχολείου στην οδό που φέρει το όνομά του. Ωστόσο η απουσία περισσοτέρων στοιχείων μου στερεί την δυνατότητα ν’ αναφερθώ αναλυτικότερα σ’ αυτό το σχολείο.
Όσοι όμως αναγνώστες της σελίδας φοίτησαν σ’ αυτό, μπορούν να εμπλουτίσουν το σημείωμα με πληροφορίες, εμπειρίες ή και φωτογραφίες. Η μνεία αφιερώνεται ταπεινά, από έναν στρογγυλοκαθισμένο, σ’ όλους αυτούς που πέρασαν τα πρώτα μαθητικά και εφηβικά τους χρόνια σ’ αυτό…
Σχετικά προϊόντα
-
Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής… 25η Μαρτίου, Α΄ Δημοτικού
Διαβάστε περισσότεραΔημοσιεύτηκε, https:/imaginistes.wordpress.com/ του Χρήστου Πιπίνη Δεκαετία 1950 – 60. Τοποθεσία Μπραχάμι, 1ο Δημοτικό. Το μοναδικό σχολείο της εποχής, χτισμένο από τους ίδιους τους κατοίκους το 1929. Το σχολείο δόξα και τιμή, παραμένει ακόμα εν λειτουργία. Στην διαδρομή του μέσα στο χρόνο, πέρασαν χιλιάδες παιδιά, ο ανθός της συνοικίας. Για πάρα πολύ κόσμο, όπως και για μας, αποτελεί σημείο αναφοράς και το σπουδαιότερο διαχρονικό τοπόσημο της Συνοικίας, μαζί με το στρογγυλό του Ζενέτου. Επαναφέρουμε ως υπενθύμιση το διατυπωμένο από χρόνια αίτημα των imaginistes. Το παλιότερο ίσως κτίριο του τόπου, το Α' Δημοτικό, ν' ανανεώσει τη λειτουργία του με την αλλαγή χρήσης, όπως έχει γίνει σε πολλά ανά την Ελλάδα παλιά σχολεία και να μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο, μουσείο Δημοτικού σχολείου, συνεδριακό κέντρο και στην υπέροχη αυλή του να στεγάσει το Δημοτικό θερινό σινεμά, με παράλληλη αξιοποίηση-αναμόρφωση του οικοπέδου των προσκόπων και πεζοδρομήσεις των εφαπτομένων δρόμων διαμορφώνοντας μια νέα πλατεία.View product -
Μαθητικά Συσσίτια
Διαβάστε περισσότεραΜαθητικά συσσίτια Τα μαθητικά συσσίτια ήταν ένα από τα πρώτα έργα κοινωνικής υγιεινής στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης οργανώθηκαν συσσίτια στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήταν εκπαιδευτικός θεσμός και όχι μια υπόθεση φιλανθρωπίας. Σε αυτά σιτίζονταν κατά προτίμηση οι μαθητές που είχαν πραγματική ανάγκη της παρεχόμενης τροφής. Δεν αποκλείονταν η συμμετοχή των εύπορων μαθητών, αυτοί όμως έπρεπε να πληρώνουν το αντίτιμο της παροχής. Παρείχαν στους μαθητές πρωινό ρόφημα και πλήρες γεύμα. Στη χώρα μας οργανώθηκαν από το 1927 με μικρό αριθμό συμμετοχών, 525 μαθητές, για να φτάσουν το σχολικό έτος 1931-32 στους 36.000 μαθητές. Το σχολικό έτος 1930-31 χορηγήθηκε η πρώτη κρατική πίστωση για τα συσσίτια. Το επόμενο έτος ψηφίστηκε ο νόμος 5341/32 ο οποίος προέβλεπε συγκεκριμένη φορολογία επί του καπνού υπέρ των μαθητικών συσσιτίων. Τον Δεκέμβριο του 1937 εκδόθηκε εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας « Περί οργανώσεως και λειτουργίας μαθητικών συσσιτίων». Οι προσπάθειες να σταθεροποιηθεί ο θεσμός των μαθητικών συσσιτίων συνεχίστηκαν και τα επόμενα έτη. Τον Ιούνιο του 1939 δημοσιεύτηκε ο Αναγκαστικός Νόμος 1787/1939 « Περί οργανώσεως των Μαθητικών Συσσιτίων» και με βάση το νόμο συντάχτηκε λεπτομερής κανονισμός λειτουργίας. Το σχολικό έτος 1939-40 λειτούργησαν μαθητικά συσσίτια σε 2.484 Δημοτικά Σχολεία και έλαβαν μέρος σε αυτά 97.134 μαθητές. Δυστυχώς από το σχολικό έτος 1940-41 μαθητικά συσσίτια με βάση τον νόμο δεν λειτούργησαν λόγω του πολέμου. Μετά την απελευθέρωση το 1946 εκδόθηκε Υπουργική απόφαση «Κανονισμός Λειτουργίας Μαθητικών Συσσιτίων» που ρύθμιζε όλα τα θέματα. Η λειτουργία των μαθητικών συσσιτίων συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50 στην περιοχή της πρωτεύουσας στη δε επαρχία μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60. Με τη βελτίωση του οικονομικού επιπέδου των Ελλήνων η λειτουργία των συσσιτίων έχασε τη σημασία της και καταργήθηκαν. Στον Δήμο Αγίου Δημητρίου τα μαθητικά συσσίτια λειτούργησαν μέχρι το σχολικό έτος 1955-56, όπως φαίνεται από το βιβλίο Πρακτικών της Εφορείας του Μαθητικού Συσσιτίου του 6/ταξίου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Δημητρίου. Η πρώτη φωτογραφία είναι από τα συσσίτια που γίνονταν στο 1ο Νηπιαγωγείο Αγίου Δημητρίου. Οι άλλες είναι από την αίθουσα συσσιτίου που υπάρχει στο Μουσείο. Σημείωση: Τα στοιχεία για τη λειτουργία των μαθητικών συσσιτίων αντλήθηκαν από το βιβλίο του Δημ. Στεφάνου, Διευθυντού Σχολικής Υγιεινής του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας, «ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ», που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1946.View product -
Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής… Ο μαθητής, η Τζάγκουαρ και ο «Δράκος»
Διαβάστε περισσότεραΔημοσιεύτηκε 3 Μαΐου, 2020 https://imaginistes.wordpress.com/ Αρχείο Νίκου Βελλία… Τάξη του ’70 του Δημήτρη Οικονόμου (Φευγάτου) Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘60, το Μπραχάμι δεν είχε… Γυμνάσιο. Όσοι θέλανε (και μπορούσαν) να συνεχίσουν πέρα από το Δημοτικό, έπρεπε να πάνε στο γυμνάσιο της Δάφνης. Τελικά, ένα σπίτι πίσω από τον φούρνο του Μαλτέζου, έγινε γυμνάσιο, επαναπατρίσθηκαν από τη Δάφνη οι μαθητές και άρχισαν οι νέοι στο «Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου», εκεί πίσω από τον φούρνο, με τις μυρωδιές που έσπαγαν μύτες το καλοκαίρι με τα ανοιχτά παράθυρα, και την υγρασία να τρέχει καταρράκτης στους τοίχους τον χειμώνα. Μια κουτσουλιά για αυλή (10 φορές πιο μικρή από την αυλή της εκκλησίας), με κάτι βρύσες σαν αυτές που δίνουν νερό στα ζώα οι κτηνοτρόφοι, και τουαλέτες φρίκης (το πώς βγήκαν από αυτό το πράγμα τόσοι επιστήμονες, καλλιτέχνες, μέχρι και καθηγητές πανεπιστημίου, είναι ανεξήγητο επιστημονικά φαινόμενο). Α, ναι, γυμναστική κάναμε στο… νεκροταφείο! Το γυμνάσιο στο Μπραχάμι είχε απ’ όλα τα «φρούτα». Από καλά παιδιά, μέχρι κοπανατζήδες επαγγελματίες. Μπορεί μεταξύ μας να πλακωνόμασταν στις μπουνιές για ψύλλου πήδημα, αλλά αν τύχαινε παιδιά από άλλα γυμνάσια να πειράξουν Μπραχαμιώτη (ιδιαίτερα όταν πηγαίναμε εκδρομές), πέφταμε όλοι πάνω τους να τους φάμε. Είχαμε μια συναδελφοσύνη και συντροφικότητα μοναδική. Από καθηγητές, τα πράγματα ήταν όπως και με τους μαθητές. Είχαμε καθηγητές που αγαπούσαμε και κάποιους που σιχαινόμασταν. Ο «Δράκος» ήταν γυναίκα φιλόλογος. Μας έκανε αρχαία και Νέα Ελληνικά. Πολύ νέα, μπορεί και κάτω από τριάντα. Το επώνυμό της άρχιζε από Δ. και κάποιοι από εμάς την βάπτισαν «Δράκο» μιας και ήταν μεν καλή καθηγήτρια, αλλά αγέλαστη και αυστηρή. Ήταν η εποχή που το Μπραχάμι, δεν είχε ακόμα αρχίσει να θρηνεί τα παιδιά του στην άσφαλτο. Έπεσε έτσι σαν βόμβα ένα πρωί στο γυμνάσιο, ότι είχε χτυπήσει πολύ σοβαρά ένας μαθητής από μια Τζάγκουαρ που την οδηγούσε ο Παπαεμανουήλ (ο γνωστός βάζελος ποδοσφαιριστής). Εκεί στην Αγίου Δημητρίου λίγο πριν την εκκλησία. Ο συμμαθητής μας και φίλος πολλών, κινδύνευε στο χειρουργείο. Χρειαζότανε αίμα. Τρέξαμε με κάθε μέσο, αγόρια και κορίτσια, γυμνάσιο και λύκειο στο νοσοκομείο, με κάθε τρόπο. Ένα μπούγιο παιδιά να περιμένουν φωνάζοντας στον διάδρομο του νοσοκομείου. Βγαίνει γιατρός. «Τι γίνεται εδώ; Τι θέλετε όλοι εσείς;», ρωτάει. Φωνές. «Ήρθαμε να δώσουμε αίμα, για τον συμμαθητή μας». Κόκαλο ο γιατρός. «Πόσο χρονών είστε;». Φωνές από παντού. «14, εγώ 16, εγώ 17». Κουνάει το κεφάλι του ο γιατρός λέγοντας, «δεν μπορεί κανένας σας να δώσει αίμα. Δεν μπορεί κανένας κάτω από 18». Στεκόμαστε σοκαρισμένοι, όταν ακούμε μια φωνή από το βάθος να λέει: «Μπορώ όμως εγώ!». Ήταν ο «Δράκος», η αυστηρή και αγέλαστη φιλόλογος, που χαμογελούσε τώρα με ικανοποίηση. Την άλλη μέρα, όταν μπήκε στην τάξη, οι μαθητές την περίμεναν ΟΡΘΙΟΙ πίσω από τα θρανία. Τα έχασε. Αυτό δεν είχε ξαναγίνει στο Γυμνάσιο του Μπραχαμιού. Άρχισαν δε να χτυπάνε όλοι τα θρανία, όπως χτυπάμε την πόρτα να μας ανοίξουν. «Στο μάθημά μας τώρα» είπε η καθηγήτριά μας, προχωρώντας για τον πίνακα. Δεν κατάφερε όμως να κρύψει τα δάκρυά της που κυλούσαν… * Ο μαθητής τελικά έζησε, και μετά από κάποιους μήνες επέστρεψε στο γυμνάσιο, εκεί πίσω από τον φούρνο του Μαλτέζου. Την καθηγήτρια δεν ξαναείπε κανείς ποτέ «Δράκο». Είχε μεταμορφωθεί, όπως στα παραμύθια, σε καλή νεράιδα.View product