Μύθοι του Αισώπου

Η αλεπού και ο τράγος. Μια φορά και έναν καιρό η αλεπού έπεσε μέσα στο πηγάδι και ήταν αναγκασμένη να μείνει εκεί κάτω, διότι δεν έβρισκε τρόπο να ανεβεί. Πάνω στην ώρα, ωστόσο, κατέφτασε στο ίδιο πηγάδι ο τράγος, που υπέφερε από τη δίψα. Μόλις έσκυψε και αντίκρισε την αλεπού, τη ρώτησε αν ήταν ωραίο το νερό εκεί μέσα. Αυτή βέβαια καταχάρηκε με τούτο το τυχερό και άρχισε να αραδιάζει πλήθος εγκώμια για το νερό: «Αχ, τί ωραίο που είναι», έλεγε συνέχεια, και φυσικά παρακινούσε τον τράγο να κατεβεί και αυτός. Με τα πολλά, λοιπόν, πήδηξε και εκείνος κάτω χωρίς να το πολυσκεφτεί — βλέπετε, εκείνη τη στιγμή δεν κοιτούσε τίποτε άλλο εκτός από την επιθυμία του. Μετά από λίγο, αφού έσβησε τη δίψα του, κάθισαν να συλλογιστούν μαζί με την αλεπού πώς να αναρριχηθούνε. Τότε η πονήρω τού πρότεινε: «Βρε συ, μου ήρθε μια καλή ιδέα για να σωθούμε και οι δύο. Έναν κόπο μόνο χρειάζεται να κάνεις: σήκω και στήριξε τα μπροστινά σου πόδια στο τοίχωμα, και μετά γείρε και τα κέρατά σου πάνω του, νά, έτσι. Εγώ τότε θα σκαρφαλώσω από την ράχη σου μέχρι πάνω και θα σε τραβήξω και σένα». Πάντα πρόθυμος ο τράγος, συμμορφώθηκε για δεύτερη φορά προς τις οδηγίες της αλεπούς. Μια και δυο, λοιπόν, εκείνη έδωσε ένα σάλτο ανάμεσα από τα σκέλη του και καβάλησε πάνω στη ράχη του. Από εκεί πάτησε στα κέρατά του και έφτασε στο στόμιο του πηγαδιού, οπότε ανέβηκε ευθύς στην επιφάνεια και πήρε δρόμο. Ο τράγος βέβαια ξέσπασε σε διαμαρτυρίες που η αλεπού αθετούσε έτσι τη συμφωνία τους. Τότε η πανούργα στράφηκε πίσω και του είπε: «Βρε χαμένε, αν είχες τόση φαιά ουσία όσες τρίχες κουβαλάς στο πηγούνι σου, δεν θα κατέβαινες κάτω προτού σκεφτείς τρόπο για να ανεβείς». Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους. Οι μυαλωμένοι πρέπει πρώτα να λογαριάζουν τα αποτελέσματα κάθε πράξης, προτού καταπιαστούν με αυτήν.

Ο αετός και η αλεπού Ένας αετός και μια αλεπού ήταν για πολύ καιρό καλοί γείτονες. Η φωλιά του αετού ήταν ψηλά στο δέντρο και η φωλιά της αλεπούς στον κορμό του δέντρου. Μια μέρα όμως, που η αλεπού έλειπε, ο αετός δεν μπορούσε αν βρει φαγητό να ταΐσει τα μικρά του. Έτσι κατέβηκε στη φωλιά της αλεπούς και πήρε το μικρό αλεπουδάκι να το δώσει στα μικρά της. Πίστευε πως ο λόγος για τον οποίο το έκανε αυτό (να πάρει το μικρό της αλεπούς) για να ταΐσει δηλαδή τα παιδιά του θα το γλίτωνε από την οργή της αλεπούς. Την ώρα εκείνη όμως έτυχε να γυρνάει η αλεπού και περίμενε πως και πώς να δει το μικρό της αλεπουδάκι. Όταν είδε πως ο αετός είχε πάρει το μικρό της έτρεξε σ’ ένα κοντινό χωράφι που είχαν ανάψει φωτιά και πήρε ένα δαδί αναμμένο και έβαλε φωτιά στο δέντρο. Ο καπνός που έβγαζε η φωτιά έκανε τον αετό να φοβηθεί πως θα καεί μαζί με τα παιδιά του κι έτσι άφησε το μικρό αλεπουδάκι ελεύθερο. Το δίδαγμα του μύθου: Αυτός που προσπαθεί να κάνει το κακό στο τέλος δέχεται ο ίδιος τις χειρότερες συνέπειες.

Ο κόκορας κι η αλεπού Ο σκύλος και ο κόκορας γίνανε φίλοι και ταξιδεύανε μαζί. Σαν ήρθε η νύχτα, βρέθηκαν σε ένα δασάκι, και πέρασαν τη νύχτα σε ένα δέντρο: ο κόκορας ψηλά σε ένα κλαδί, ο δέ σκύλος κάτω στην κουφάλα του δέντρου. Τα χαράματα ο κόκορας ξύπνησε και έκραξε. Τον άκουσε μια αλεπού, πάει και του λέει διάφορες κολακείες, για να κατέβει και να τον φάει: "είσαι καλό πτηνό, και χρήσιμο στους ανθρώπους, γι' αυτό σε αγαπώ. Κατέβα, φίλε, να ψάλουμε μαζί τους ύμνους της αυγής και να χαρούμε". Ο κόκορας, καταλαβαίνοντας την πονηριά, της απαντά: "ναι φίλε, θα κατέβω. Εκεί στη ρίζα του δέντρου, μέσα στην κουφάλα, είναι ο θυρωρός, ξύπνησε τον να ανοίξει την πόρτα να βγω". Πάει η αλεπού, βρίσκει τον σκύλο – ο οποίος και κατασπάραξε την αλεπού. Το δίδαγμα του μύθου: Έτσι κάνει όποιος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον εχθρό μόνος του: ζητάει βοήθεια από κάποιον ισχυρότερο φίλο.

Ο λύκος γιατρός Ένας γάιδαρος, κουτσός από ένα αγκάθι που του είχε μπει, έσερνε το πόδι του πονώντας αφόρητα και δεν μπορούσε να περάσει το ποτάμι. Εκεί τον βρήκε -εύκολο θήραμα-ένας εύρωστος λύκος και ετοιμαζόταν να τον κατασπαράξει. Ο γάιδαρος τότε τον παρακάλεσε λέγοντας: «Απάλλαξέ με πρώτα από τον πόνο βγάζοντας το αγκάθι από το πόδι μου». Ο λύκος τράβηξε με τα δόντια του το αγκάθι. Και τότε ο γάιδαρος, ανακουφισμένος από τον πόνο του ποδιού του, τον κλότσησε και τον έριξε νεκρό. Μετά έτρεξε στο βουνό και σώθηκε. Το δίδαγμα του μύθου: Αν κάνουμε το καλό σε κακό άνθρωπο, αντί για ευχαριστώ θα μας το ξεπληρώσει με προσβολές.