Βλέπετε 1–12 απο 24 αποτέλεσματα
-
Αίσωπος- Μύθοι
Διαβάστε περισσότεραΑΙΣΩΠΟΣ (625-560 Π.Χ). Γεννήθηκε στο Αμόριο της Φρυγίας, και πέθανε στους Δελφούς, όπου είχε σταλεί από το Βασιλιά Κροίσο, γα να λάβει χρησμό του Δελφικού μαντείου, αλλά κατηγορήθηκε εκεί για ιεροσυλία και καταδικάσθηκε σε θάνατο από ιεροδικαστές. Γκρεμίσθηκε δε από την κορυφή του Παρνασσού. Ο Αίσωπος είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Τη βιογραφία του τη συνέγραψε τον 14ο μ.Χ. αιώνα ο μοναχός Μάξιμος Πλανούδης και περιέχονται σε αυτή ένα σωρό ανέκδοτα γα τη ζωή και την εν γένει δράση του. Θεωρείται επίσης σαν ο κορυφαίος της λεγόμενης "διδακτικής μυθολογίας". Οι μύθοι του έχουν συγκεντρωθεί σε "Συλλογή Αισώπειων μύθων" και πρωταγωνιστές σε αυτούς είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Είναι δε αυτοί μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός και αλληγορικός. Ο Αίσωπος ήταν ταπεινής καταγωγής και τέρας ασχήμιας αλλά, παράλληλα ήταν ευφυέστατος. Παρά το ότι, όσο ζούσε, ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του έστησαν αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας, πρέπει, ανεξάρτητα από την καταγωγή του να τιμάται.View product -
Η αλεπού και ο τράγος
Διαβάστε περισσότεραΗ αλεπού και ο τράγος. Μια φορά και έναν καιρό η αλεπού έπεσε μέσα στο πηγάδι και ήταν αναγκασμένη να μείνει εκεί κάτω, διότι δεν έβρισκε τρόπο να ανεβεί. Πάνω στην ώρα, ωστόσο, κατέφτασε στο ίδιο πηγάδι ο τράγος, που υπέφερε από τη δίψα. Μόλις έσκυψε και αντίκρισε την αλεπού, τη ρώτησε αν ήταν ωραίο το νερό εκεί μέσα. Αυτή βέβαια καταχάρηκε με τούτο το τυχερό και άρχισε να αραδιάζει πλήθος εγκώμια για το νερό: «Αχ, τί ωραίο που είναι», έλεγε συνέχεια, και φυσικά παρακινούσε τον τράγο να κατεβεί και αυτός. Με τα πολλά, λοιπόν, πήδηξε και εκείνος κάτω χωρίς να το πολυσκεφτεί — βλέπετε, εκείνη τη στιγμή δεν κοιτούσε τίποτε άλλο εκτός από την επιθυμία του. Μετά από λίγο, αφού έσβησε τη δίψα του, κάθισαν να συλλογιστούν μαζί με την αλεπού πώς να αναρριχηθούνε. Τότε η πονήρω τού πρότεινε: «Βρε συ, μου ήρθε μια καλή ιδέα για να σωθούμε και οι δύο. Έναν κόπο μόνο χρειάζεται να κάνεις: σήκω και στήριξε τα μπροστινά σου πόδια στο τοίχωμα, και μετά γείρε και τα κέρατά σου πάνω του, νά, έτσι. Εγώ τότε θα σκαρφαλώσω από την ράχη σου μέχρι πάνω και θα σε τραβήξω και σένα». Πάντα πρόθυμος ο τράγος, συμμορφώθηκε για δεύτερη φορά προς τις οδηγίες της αλεπούς. Μια και δυο, λοιπόν, εκείνη έδωσε ένα σάλτο ανάμεσα από τα σκέλη του και καβάλησε πάνω στη ράχη του. Από εκεί πάτησε στα κέρατά του και έφτασε στο στόμιο του πηγαδιού, οπότε ανέβηκε ευθύς στην επιφάνεια και πήρε δρόμο. Ο τράγος βέβαια ξέσπασε σε διαμαρτυρίες που η αλεπού αθετούσε έτσι τη συμφωνία τους. Τότε η πανούργα στράφηκε πίσω και του είπε: «Βρε χαμένε, αν είχες τόση φαιά ουσία όσες τρίχες κουβαλάς στο πηγούνι σου, δεν θα κατέβαινες κάτω προτού σκεφτείς τρόπο για να ανεβείς». Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους. Οι μυαλωμένοι πρέπει πρώτα να λογαριάζουν τα αποτελέσματα κάθε πράξης, προτού καταπιαστούν με αυτήν.View product -
Η αλεπού και το λελέκι
Διαβάστε περισσότεραΗ ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΛΕΚΙ Μια φορά, η αλεπού κάλεσε σε τραπέζι ένα λελέκι. Εκεί, λοιπόν, του παρουσίασε μόνο μια γαβάθα γεμάτη σούπα κι ενώ εκείνη έτρωγε τη σούπα με μεγάλη απόλαυση, το καημένο το λελέκι, με το μακρύ του ράμφος, δεν μπορούσε να πιει ούτε γουλιά. Η αλεπού, καθώς το έβλεπε, διασκέδασε με τη στενοχώρια του. Ύστερα από καιρό, το λελέκι κάλεσε την αλεπού σε τραπέζι και της παρουσίασε το φαγητό μέσα σε ένα κανάτα με μακρύ λαιμό. Ενώ, λοιπόν, εκείνο έχωσε με μεγάλη ευκολία το ράμφος του μέσα στο κανάτι και έτρωγε, η αλεπού, που δεν μπορούσε να χώσει τη μούρη της στο κανάτι, καθόταν και το κοίταζε πεινασμένη και καταστενοχωρημένη. Ο μύθος σημαίνει πως ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν οι άλλοι, μην το κάνεις και συ σ' αυτούς.View product -
Η αρκούδα και οι δυο φίλοι
Διαβάστε περισσότεραΗ αρκούδα και οι δυο φίλοι Δύο φίλοι οδοιπορούσαν, και καθώς περνούσαν μέσα από ένα δάσος ξαφνικά εμφανίστηκε μια αρκούδα. Φοβήθηκαν και οι δύο. Ο ένας έτρεξε και ανέβηκε σε ένα δέντρο, όπου ήταν ασφαλής. Ο άλλος δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί, οπότε σκέφθηκε "Το μόνο που με σώζει τώρα είναι να κάνω τον νεκρό, γιατί η αρκούδα δεν αγγίζει ποτέ νεκρό σώμα." Έτσι και έκανε, έπεσε καταγής ασάλευτος. Η αρκούδα πλησίασε τη μουσούδα της στο πρόσωπό του για να νιώσει και να οσφρανθεί την αναπνοή του, οπότε θα καταλάβαινε ότι είναι ζωντανός. Εκείνος όμως κράτησε και την αναπνοή του για κάμποση ώρα, και η αρκούδα βλέποντας ότι δεν ανασαίνει βεβαιώθηκε ότι είναι νεκρός και τον άφησε, και έφυγε. Τότε κατέβηκε και ο άλλος από το δέντρο και του λέει: «Πω, πω! η αρκούδα σε πλησίασε τόσο πολύ! Την είδα που κάτι σου έλεγε στο αυτί, τι σου είπε;» - «Μου είπε, άλλη φορά να μην ταξιδεύω μαζί με ανθρώπους που όταν δουν τα σκούρα τρέχουνε για να σώσουν μόνο το δικό τους τομάρι αφήνοντας τους φίλους τους στο έλεος της κάθε αρκούδας.»View product -
Ο αετός και η αλεπού
Διαβάστε περισσότεραΟ αετός και η αλεπού Ένας αετός και μια αλεπού ήταν για πολύ καιρό καλοί γείτονες. Η φωλιά του αετού ήταν ψηλά στο δέντρο και η φωλιά της αλεπούς στον κορμό του δέντρου. Μια μέρα όμως, που η αλεπού έλειπε, ο αετός δεν μπορούσε αν βρει φαγητό να ταΐσει τα μικρά του. Έτσι κατέβηκε στη φωλιά της αλεπούς και πήρε το μικρό αλεπουδάκι να το δώσει στα μικρά της. Πίστευε πως ο λόγος για τον οποίο το έκανε αυτό (να πάρει το μικρό της αλεπούς) για να ταΐσει δηλαδή τα παιδιά του θα το γλίτωνε από την οργή της αλεπούς. Την ώρα εκείνη όμως έτυχε να γυρνάει η αλεπού και περίμενε πως και πώς να δει το μικρό της αλεπουδάκι. Όταν είδε πως ο αετός είχε πάρει το μικρό της έτρεξε σ’ ένα κοντινό χωράφι που είχαν ανάψει φωτιά και πήρε ένα δαδί αναμμένο και έβαλε φωτιά στο δέντρο. Ο καπνός που έβγαζε η φωτιά έκανε τον αετό να φοβηθεί πως θα καεί μαζί με τα παιδιά του κι έτσι άφησε το μικρό αλεπουδάκι ελεύθερο. Το δίδαγμα του μύθου: Αυτός που προσπαθεί να κάνει το κακό στο τέλος δέχεται ο ίδιος τις χειρότερες συνέπειες.View product -
Ο βάτραχος και το βόδι
Διαβάστε περισσότεραΤΟ ΒΟΔΙ ΚΑΙ Ο ΒΑΤΡΑΧΟΣ Δυο βατράχια έπαιζαν στην όχθη μιας λίμνης. Ξαφνικά, παρουσιάστηκε ένα βόδι, που ήρθε να πιει νερό. Μόλις το είδε ένα από τα βατράχια θέλησε να γίνει ίδιο με αυτό στο μέγεθος και άρχισε να φουσκώνει. Σε μια στιγμή, ρώτησε το σύντροφό του: «Κοντεύω να το φτάσω;» «Όχι ακόμα», του αποκρίθηκε εκείνο. «Τώρα, όμως, το έφτασα», είπε πάλι ο βάτραχος, που είχε φουσκώσει ακόμα πιο πολύ. «Θέλεις πολύ ακόμα», του είπε ο άλλος. Στο τέλος, το βατράχι που φούσκωνε όλο και περισσότερο, προσπαθώντας να φτάσει το βόδι, έσκασε. Ο μύθος σημαίνει πως όποιος προσπαθεί να φτάσει τα αδύνατα, στο τέλος βλάπτει τον εαυτό του.View product -
Ο γεωργός και τα παιδιά του
Διαβάστε περισσότεραΟ αγρότης και τα παιδιά του. Ήταν ένας αγρότης που ζύγωνε στο τέλος της ζωής του και ήθελε να γίνουν και οι γιοι του πεπειραμένοι καλλιεργητές. Τους φώναξε, λοιπόν, κοντά του και τους ορμήνευσε: «Παιδάκια μου, να ξέρετε, σε ένα από τα αμπέλια μου είναι θαμμένος θησαυρός». Έτσι, μόλις πέθανε ο γέρος, οι νεαροί αδράξανε τσάπες και αλέτρια και κατέσκαψαν όλα τους τα χωράφια πέρα ώς πέρα. Δεν βρήκαν βέβαια κανέναν θησαυρό. Όμως με όλα αυτά το αμπέλι τούς χάρισε πολλαπλάσια συγκομιδή. Το δίδαγμα του μύθου: Ο μόχθος είναι ο αληθινός θησαυρός για τους ανθρώπους.View product -
Ο κόκορας και η αλεπού
Διαβάστε περισσότεραΟ κόκορας κι η αλεπού Ο σκύλος και ο κόκορας γίνανε φίλοι και ταξιδεύανε μαζί. Σαν ήρθε η νύχτα, βρέθηκαν σε ένα δασάκι, και πέρασαν τη νύχτα σε ένα δέντρο: ο κόκορας ψηλά σε ένα κλαδί, ο δέ σκύλος κάτω στην κουφάλα του δέντρου. Τα χαράματα ο κόκορας ξύπνησε και έκραξε. Τον άκουσε μια αλεπού, πάει και του λέει διάφορες κολακείες, για να κατέβει και να τον φάει: "είσαι καλό πτηνό, και χρήσιμο στους ανθρώπους, γι' αυτό σε αγαπώ. Κατέβα, φίλε, να ψάλουμε μαζί τους ύμνους της αυγής και να χαρούμε". Ο κόκορας, καταλαβαίνοντας την πονηριά, της απαντά: "ναι φίλε, θα κατέβω. Εκεί στη ρίζα του δέντρου, μέσα στην κουφάλα, είναι ο θυρωρός, ξύπνησε τον να ανοίξει την πόρτα να βγω". Πάει η αλεπού, βρίσκει τον σκύλο – ο οποίος και κατασπάραξε την αλεπού. Το δίδαγμα του μύθου: Έτσι κάνει όποιος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον εχθρό μόνος του: ζητάει βοήθεια από κάποιον ισχυρότερο φίλο.View product -
Ο κόρακας και η αλεπού
Διαβάστε περισσότεραΤο κοράκι και η αλεπού. Ήταν κάποτε ένας κόρακας που άρπαξε ένα κομμάτι κρέας και κούρνιασε πάνω σε κάποιο δέντρο. Τον πρόσεξε, που λέτε, η αλεπού και ένιωσε λαχτάρα να βάλει στο χέρι το κρέας. Γι αυτό στήθηκε από κάτω από το δέντρο και βάλθηκε να εγκωμιάζει τον κόρακα: τί γεροδεμένος που είναι, και τί ωραίος, και πόσο θα του ταίριαζε να γίνει βασιλιάς των πουλιών, και φυσικά έτσι θα γινόταν εξάπαντος, αρκεί να είχε φωνή — όλο τέτοια του έλεγε. Ο κόρακας τότε, θέλοντας να της δείξει ότι διαθέτει και φωνή, άνοιξε το στόμα του και έκρωξε με όλη τη δύναμή του, αφήνοντας φυσικά το κρέας να πέσει. Αμέσως η αλεπού έτρεξε και άρπαξε τον μεζέ. Ύστερα φώναξε στο πουλί: «Κυρ-κόρακά μου, αν είχες και λίγο μυαλό, δεν θα σου έλειπε τίποτε για γίνεις βασιλιάς του κόσμου!». Ο μύθος αυτός ταιριάζει για ανόητο άνθρωπο.View product -
Ο λαγός και η χελώνα
Διαβάστε περισσότεραΗ χελώνα και ο λαγός. ] Μια φορά μάλωναν μεταξύ τους η χελώνα και ο λαγός, ποιός είναι πιο γρήγορος. Όρισαν λοιπόν ένα τέρμα για αγώνα δρόμου και ξεκίνησαν και οι δύο από την αφετηρία. Κοιτάξτε τώρα τί έγινε. Ο λαγός, βέβαιος για τη φυσική του γρηγοράδα, δεν έδωσε πολλή σημασία στο τρέξιμο, παρά άραξε σε ένα σημείο παραπλεύρως της διαδρομής και το έριξε στον ύπνο. Η χελώνα, αντίθετα, είχε επίγνωση πόσο αργή είναι: γι᾽ αυτό δεν έκανε καθόλου διάλειμμα παρά έτρεχε αδιάκοπα. Έτσι, προσπέρασε τον λαγό, που κοιμόταν του καλού καιρού, και τελικά τερμάτισε πρώτη κερδίζοντας το βραβείο. Το δίδαγμα του μύθου: Πολύ συχνά όποιος προσπαθεί πολύ νικάει εκείνον που έχει φυσικό χάρισμα αλλά δεν το ασκεί.View product -
Ο λύκος γιατρός
Διαβάστε περισσότεραΟ λύκος γιατρός Ένας γάιδαρος, κουτσός από ένα αγκάθι που του είχε μπει, έσερνε το πόδι του πονώντας αφόρητα και δεν μπορούσε να περάσει το ποτάμι. Εκεί τον βρήκε -εύκολο θήραμα-ένας εύρωστος λύκος και ετοιμαζόταν να τον κατασπαράξει. Ο γάιδαρος τότε τον παρακάλεσε λέγοντας: «Απάλλαξέ με πρώτα από τον πόνο βγάζοντας το αγκάθι από το πόδι μου». Ο λύκος τράβηξε με τα δόντια του το αγκάθι. Και τότε ο γάιδαρος, ανακουφισμένος από τον πόνο του ποδιού του, τον κλότσησε και τον έριξε νεκρό. Μετά έτρεξε στο βουνό και σώθηκε. Το δίδαγμα του μύθου: Αν κάνουμε το καλό σε κακό άνθρωπο, αντί για ευχαριστώ θα μας το ξεπληρώσει με προσβολές.View product -
Ο λύκος και το λελέκι
Διαβάστε περισσότεραΟ ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΑΝΟΣ Του λύκου του στάθηκε, μια φορά, ένα κόκαλο μες στο λαιμό του. Είπε, λοιπόν, στο γερανό, που είναι μακρολαίμης, πως θα τον ανταμείψει, αν χάσει το ράμφος του μέσα στο λαιμό του και του βγάλει το κόκαλο. Έτσι, ο γερανός του το έβγαλε κι ύστερα Ζήτησε την αμοιβή του. Ο λύκος, όμως, γέλασε πλατιά, ώστε να φανούν καλά τα δόντια του και του είπε: «Σου φτάνει που έβγαλες το κεφάλι σου γερό μες από το στόμα και τα δόντια του λύκου, χωρίς να πάθεις τίποτα. Αυτό και μόνο είναι η αμοιβή σου». Ο μύθος δείχνει πως υπάρχουν δόλιοι άνθρωποι που, ενώ σώζονται από τον κίνδυνο, δείχνουν αγνωμοσύνη στους ευεργέτες τους.View product