Ιστορίας εικόνες

ΕΝΩ ο Ιμπραήμ προωθούσε το σχέδιά του δια την υποταγήν της επαναστατημένης Πελοποννήσου, η Ελληνική Κυβέρνησις, εδρεύουσα είς το Ναύπλιον, ήτο ανίκανος να προβάλη ούσιαστικήν αντίστασιν εναντίον του Αίγυπτίου στρατάρχου. Τά μίση, ο φθόνος και τα μικροσυμφέροντα την είχαν αποστερήσει των υπηρεσιών του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, τον οποίον και είχε φυλακίσει, αφού τόν είχε καθαιρέσει από τον βαθμόν του αρχιστρατήγου των Πελοποννησιακών δυνάμεων. Είς αυτήν την κατάστασιν ευρίσκοντο τα ελληνικά πράγματα, όταν ο Παπαφλέσσας, Υπουργός τών Εσωτερικών της Ελληνικής Κυβερνήσεως, αντελήφθη που ευρίσκετο ή Σωτηρία. Συνεβούλευσε την Κυβέρνησιν να απελευθερώση τον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, επειδή ήτο ο μοναδικός άνθρωπος, ο οποίος θα μπορούσε να αντιμετωπίση τόν Ιμπραήμ. Και όταν αι συμβουλαί του δέν είσηκούσθησαν, άπεφάσισε να αντιμετωπίση μόνος του τον εχθρόν, ώστε να αναπτερωθούν αι ελπίδες των Ελλήνων και οι πολεμισταί να επανεύρουν το θάρρος των. Eyκατέλειψε την θέσιν, του, ως Υπουργού των Εσωτερικών, συνεκέντρωσε μία δύναμιν 600 άνδρων καί άφου διέσχισε την χερσόνησον, έπήγε και κατέλαβε, είς την άνατολικήν Πλευράν του όρους Μάλλια, τήν θέσιν Μανιάκι. Εν τω μεταξύ, ο Ιμπραήμ, αφού επέτυχε την πτώσιν του Ναυαρίνου, προήλασεν εις το έσωτερικόν της Πελοποννήσου. Και την 20ην Μαΐου του 1825 ευρέθη είς τό Μανιάκι. Επικεφαλής και ίδιος 6.000 άνδρών απεφάσισε να συντρίψη την αντίστασιν, την οποίαν του προέβαλεν ο Παπαφλέσσας. Δεν ήτο, άλλωστε, δύσκολον είς τόν τακτικόν στρατόν του, να εισβάλη είς τά έλληνικά «ταμπούρια». Η δύναμις, έξ άλλου την όποίαν διέθετεν ο Παπαφλέσσας ήτο έλαχίστη, επειδή οι περισσότεροι των συντρόφων του τον έγκατέλειψαν την τελευταίαν στιγμήν, διαβλέποντας την έκβασιν της μάχης. Παρά ταύτα, ο Παπαφλέσσας και οι εναπομείναντες πλησίον του 300 άνδρες, ήγωνίσθησαν με το θάρρος εκείνο το οποίον προσδίδει είς τόν μαχητήν ή πίστις είς ένα ιδανικόν. ΄Ανισος ήτο ο άγών των Ελλήνων, ΄Ανισος, αλλά επικός. Η μάχη έσταμάτησε μόνον όταν και ο τελευταίος Έλλην μαχητής έπεσε νεκρός. Γνώστης της πολεμικής άρετής , ό Ιμπραήμ, δέν άπέκρυψε τόν θαυμασμόν του διά τήν άνδρείαν των άντιπάλων του. Διέταξε δε νά έξευρεθή το πτώμα του Παπαφλέσσα, διά νά γνωρίση, έστω και νεκρόν, τον μεγάλον και ηρωϊκόν του αντίπαλον. Ακέφαλον ευρέθη το πτώμα του φιλικού. Αλλά ή διαταγή του Αίγυπτίου στρατάρχου ήτο σαφής. Και μετ' ολίγον, μεταξύ των 300 νεκρών Ελλήνων και των 600 Αίγυπτίων, ευρέθη και η κεφαλή του Παπαφλέσσα. Λέγεται, ότι ο Ιμπραήμ έκύτταξεν επί πολύ, με θαυμασμόν, τον νεκρόν του αντίπαλον, και τον ήσπάσθη. Το βέβαιον, πάντως, είναι, ότι εστράφη πρός τούς αξιωματικούς του και είπεν: «Αληθινά, ήτο ένας γεναίος άνδρας». Η θυσία του Παπαφλέσσα και των παλληκαριών του δεν υπήρξεν, εν τούτοις, ματαία. Διότι ενώ ο Ιμπραήμ συνέχισε την προέλασίν του είς τήν Αρκαδίαν , ή έλληνική κυβέρνησις, υπό την πίεσιν των πραγμάτων ηναγκάσθη να αμνηστεύση τον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην και να τον αποκαταστήση είς τήν θέσιν του άρχιστρατήγου. Ο θρυλικός «Γέρος του Μοριά», εκαλείτο, διά μίαν ακόμη φοράν, να σώση τον έλληνικόν αγώνα. Η θυσία του Παπαφλέσσα είχεν αποδώσει καρπούς. ΕΚΔΟΣΙΣ: Χ. Ν. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ (Σχέδιο Βύρωνος Απτόσογλου)

Ο ΗΡΩΙΚΟΣ αγών των Ελλήνων, διά νά άποκτήσουν την ελευθερίαν των, επηρέασε την Διεθνή Κοινή Γνώμη. Και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μεταστροφή ή επίσημος πολιτική των ξένων Δυνάμεων , έναντι της ελληνικής επαναστάσεως του 1821. Πρώτη ή Αγγλία προέβη εις θετικάς ενεργείας, αποσκοπούσας εις την ενίσχυσιν των επαναστατημένων Ελλήνων και την επίσημον αγγλικήν πολιτικήν ήκολούθησαν μετ' όλίγον η Γαλλία και η Ρωσία. Επακόλουθον της μεταστροφής αυτής της Διεθνούς πολιτικής έναντι των Ελλήνων υπήρξεν ή υπογραφή της Ιουλιανής Συμβάσεως, εις το Λονδίνο, την 6ην Ιουλίου του 1827, μεταξύ της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Τούς όρους της Ιουλιανής Συμβάσεως ανέλαβον αι «Προστάτιδες Δυνάμεις» νά καταστήσουν σεβαστούς εις την Υψηλήν Πύλην και διά τον σκοπόν αυτόν απέστειλον ναυτικάς δυνάμεις είς το Αιγαίον. Ο Κόδρικτων, ο Δεριγνύ και ο Χέύδεν ήσαν οι ναύαρχοι του αγγλικού, γαλλικού και ρωσικού στόλου αντιστοίχως. Πρόθεσις των ξένων ναυάρχων ήτο να παρεμποδίσουν την εξακολούθησιν των εχθροπραξιών του Ιμπραήμ εναντίον των Ελλήνων, μέχρις ότου ή Υψηλη Πύλη πεισθή να αναγνωρίση τους όρους της Ιουλιανής Συμβάσεως. Διότι οι τρείς ναύαρχοι αντελαμβάνοντο, ότι εάν ο Ιμπραήμ εξηκολούθει τάς πολεμικές του επιχειρήσεις, η ελληνική επανάστασις θα ετίθετο είς άμεσον κίνδυνον. Και τούτο, διότι ο επταετής αγών είχεν εξαντλήσει εις επικίνδυνον βαθμόν τούς "Ελληνας. 'Εκινδύνευε, δηλαδή να χαθή ό,τι με τόσας ελληνικάς θυσίας είχε κερδηθη. Πρός τόν σκοπόν αυτόν, οι τρείς ναύαρχοι έπλευσαν είς το Ναυαρίνον, όπου ήτο αγκυροβολημένος ο ηνωμένος Τουρκοαιγυπτιακός στόλος. Προσεπάθησαν να πείσουν τον "Ιμπραήμ να σταματήση τάς επιδρομές του, είς την Πελοπόννησον και, εν συνεχεία, ήξίωσαν από τον Αιγύπτιον στρατάρχην και τόν Τούρκον ναύαρχον, τον Μουχαράμπεην, νά άποπλεύσουν διά τήν 'Αλεξάνδρειαν καί τήν Κωνσταντινούπολιν , άναμένοντες τα αποτελέσματα των διπλωματικών επαφών, αί όποϊαι αφεώρουν την αναγνώρισιν της Ιουλιανής Συμβάσεως εκ μέρους της Υψηλής Πύλης. Βεβαίως, οι Τουρκοαιγύπτιοι δέν συνεμορφώθησαν με τας εντολάς των τριών ναυάρχων. Αντιθέτως, ο Ιμπραήμ, προκειμένου να αποφύγη επαφές με τους εκπροσώπους των τριών Δυνάμεων, ανεχώρησεν πρός συνάντησιν του Κιουταχή. Κατόπιν τούτου, ο "Αγγλος ναύαρχος Κόρδικτων, ο οποίος είχε και την γενικήν αρχηγίαν των τριών στόλων, διέταξε τα συμμαχικά σκάφη νά είσέλθουν εις τον κόλπον του Ναυαρίνου. Επειδή δε ή σύρραξις μεταξύ των αντιπάλων στόλων ήτο επικειμένη, ο Γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ ειδοποίησε τους Γάλλους αξιωματικούς οι οποίοι υπηρέτουν εις τον στρατόν του Ιμπραήμ, «να εγκαταλείψουν τάς θέσεις των ίνα μή υποχρεωθούν να ασεβήσουν πρός την Σημαίαν της Πατρίδος των βάλλοντες εναντίον της». Η ναυμαχία ήρχισεν από μία μοιραίαν Προστριβήν μεταξύ των πληρωμάτων της αγγλικής φρεγάτας «Ντόρτμουθ» και ενός τουρκικού πολεμικού. "Οταν δε εφονεύθη ο "Αγγλος υποπλοίαρχος Φιτζόρυ και ο "Ελλην πλοηγός του Μικελής οι οποίοι είχαν σταλή ύπό του Κοδρικτώνος, δια να μεταφέρουν μήνυμά του εις τους Τουρκοαιγυπτίους, ο "Αγγλος ναύαρχος διέταξε γενικήν επίθεσιν. Τοιουτοτρόπως, ήρχισεν ή ναυμαχία και έγενικέυθη. Και το αποτέλεσμα υπήρξε μοιραίον διά τον ηνωμένον τουρκοαιγυπτιακόν στόλον. Εκ των 82 πλοίων του εχθρού, μόνον 20 διεσώθησαν. Η ναυμαχία του Ναυαρίνου επροκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού είς τους ΄Ελληνες, Και δικαίως. Διότι είχεν αλυσιδωτάς επιδράσεις εις τον αγώνα των. Και τα αποτελέσματά της ένεφανίσθησαν είς όλην την έκτασιν, αργότερον, όταν η Υψηλή Πύλη, μέ τήν συνθήκην της Αδριανουπόλεως, το 1829, υπεχρεώθη να αναγνωρίση διεθνώς την ανεξαρτησίας της Ελλάδος. ΕΚΔΟΣΙΣ: Χ. Ν. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ (Σχέδιο Βύρωνος Απτόσογλου, βάσει πίνακος ευρισκομένου εις Εθνικόν Ιστορικόν Μουσείον)

Δ.& Β.ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ ΕΠΟΠΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΣΤΟΑ ΝΙΚΟΛΟΥΔΗ 10

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ "ΑΣΤΗΡ" ΑΛ. & Ε. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ 10 ΑΘΗΝΑΙ